Ten film był autentycznie przepiękny. Ani chwili się przed nim nie nudziłem, skłaniał do głębszych przemyśleń i co najważniejsze w scenie w której odprowadzano po pogrzebie gości do drzwi (to było w zimie) gdy kamera pokazała Ronniego zaszkliły mi się oczy. W tym momencie dramatycznie wzrósł poziom mojej empatii. Ogólnie rzecz ujmując w takich chwilach cieszę się z mojej obsesji dotyczącej kina która pozwoliła mi na dostrzeżenie tego filmu. Jest to w ostatnich latach kolejny brytyjski film obok Harry'ego Browna i Radia na fali który prezentuje klasę światową.

Masz rację. w ogóle sceny związane z pogrzebem były tak niezwykle prawdziwe...Absolutne mistrzostwo drobnych gestów, prostych słów, nawet to, co się działo w drugim planie było genialne...Wstrząsające było totalne zagubienie Ronniego, majstersztyk...

Nic dodać, nic ująć. Mam identyczne odczucia. Jestem tym filmem po prostu zachwycona.

Zgadzam się z tym. Niesamowity autentyzm powala na kolana.

Życiowe sytuacje, sceny i problemy a nie wyuzdanie tego co piękne lub kontrowersyjne. Bardzo mi się podobał.

Ronnie bije całą resztę! ;)