Repertuar kina Agrafka

Próbując uciec przed patriarchatem powojennego włoskiego społeczeństwa, Delia planuje zbuntować się przeciwko brutalnemu mężowi.

Dozorca w Japonii docenia uroki prostego życia.

Matka odkrywa, że nauczyciel jest winny dziwnym zachowaniom jej syna.

Japońska adaptacja "Pożyczalskich", którzy starają się spokojnie żyć pod podłogą ludzkiego domu.

Pierwsze w powojennej Polsce mistrzostwa świata w boksie - kultowej wówczas dyscyplinie sportu. Boks był w latach 50. bardziej popularny niż piłka nożna. W zrujnowanej Warszawie legendarny trener Feliks Stamm musi odbudować polską reprezentację bokserską, żeby stawić czoła najpotężniejszej drużynie świata - ZSRR. Wydarzenie to ma wymiar nie tylko sportowy, ale i polityczny. Do walki w polskich barwach stają najbardziej utytułowani pięściarze. Relacja z pamiętnych mistrzostw oczami świadków tamtych wydarzeń: m.in. Daniela Olbrychskiego i Tadeusza Olszańskiego.

Ola jest 30-letnim mężczyzną, który mieszka w małej wiosce w Norwegii z bardzo zróżnicowaną grupą ludzi. Starają się oni żyć w wolniejszym tempie w harmonii z naturą, a ich relacja opiera się na wartościach takich jak empatia, szacunek i wzajemna współzależność. Ola ogólnie cieszy się życiem i jest zaangażowaną, dowcipną i szczerą osobą. Ma lekką niepełnosprawność intelektualną i bardzo otwarcie mówi o swoim stanie. Kiedy Ola traci ważny aspekt swojego życia, zastanawia się nad swoją egzystencją i rozważa, w jaki sposób może stać się bardziej samodzielny. "Być jak Ola" to wzruszający, rozgrzewający serce film, który celebruje znaczenie równości i przynależności do grupy jako podstawy akceptacji tego, kim naprawdę jesteśmy. To bliski i szczery portret, który pomaga wypełnić lukę między "nami" a "nimi".

Tańce, zabawa, alkohol, gwar rodzinnego świętowania. W arystokratycznym rodzie w Transylwanii następuje przekazanie kielicha. Niepozorny przedmiot, relikt z przeszłości, który wydaje się być antropologiczną ciekawostką, w tamtejszych rodzinach pełni ogromnie ważną funkcję. To herb, symbol prestiżu, który może trafić tylko do męskich potomków rodziny. Młode aranżowane małżeństwa, takie jak bohaterowie dokumentu, zmagają się z ogromną presją, jaką jest spłodzenie syna. Kłopoty z zajściem w ciążę czy urodzenie córki, prowadzą do konfliktów rodzinnych, a nawet grożą zakończeniem związku. Aby uniknąć tragedii młode kobiety decydują się na aborcję selektywną.

Na kwiecistej działce w samym centrum blokowiska w Kijowie mieszka 67-letnia Natalia. Hoduje kozy i kury, uprawia ogródek i od lat walczy z inwestorami, którzy chcieliby w miejscu jej domu postawić kolejną nieruchomość. Do codzienności należy widok koparek, które Natalia za każdym razem z tą samą werwą przegania ze swojej posiadłości. Żadne pieniądze nie są w stanie przekonać jej do zmiany decyzji, bo przecież chodzi o jej dom, a nie tylko kawałek ziemi. I kiedy wydaje się, że walka z deweloperami to najgorsze, co ją spotyka, rozpoczyna się atak Rosji na Ukrainę.

Otilia Valeria Coman. Niewielu zna ją pod tym nazwiskiem. Jako córka "wroga ludu", żeby mieć szansę na publikację swoich wierszy musiała nadać sobie nowe imię. Jako Ana Blandiana również narażała się władzy. Jej poezja oburzała Nicolae Ceaușescu i jego świtę, ale zachwycała i poruszała czytelników oraz pasjonatów literatury, także tych spoza komunistycznej Rumunii. Twórczość legendarnej autorki przekraczała granice, jej tomiki wierszy ukazywały się na Zachodzie, a ona mimo możliwości postanowiła zostać w kraju. Skromna, uśmiechnięta, nie czuła się politycznym autorytetem, choć niektórzy widzieli w niej członkinię rządu po upadku dyktatora. Nowy ustrój jej nie zmienił, pozostała wierną sobie i krytyczną wobec władzy, mistrzynią słowa.

Przyszły ojciec próbuje odnowić więź z dawno utraconym ojcem, który jest teraz mnichem w klasztorze na górze Athos.

W Ouvidor, największym squacie artystycznym w Ameryce Łacińskiej, 120 artystów z różnych krajów stawia opór ciągłym groźbom eksmisji ze strony brazylijskiego rządu o faszystowskich tendencjach. Dodatkowo, wewnętrzne napięcia są podsycane przez sponsoring Biennale Sztuki przez Red Bulla.

Ten film ma w sobie coś z "Kartoteki" Tadeusza Różewicza. Tyle że to nie teatr. A łóżka są dwa. Te łóżka są najważniejszymi meblami w ciasnym mieszkanku na warszawskiej Ochocie. Ważny jest też stół. Dźwiga na sobie wszystko co najpotrzebniejsze i co powinno leżeć w zasięgu ręki. Właściwie, pokój jest tak mały, że w zasięgu ręki znajduje się tu niemal wszystko co przez lata nagromadziło się na półkach i po kątach, znacząc kolejnymi warstwami upływ czasu. Jedno z łóżek obudowano ortopedyczną konstrukcją. Drugie jest zupełnie zwyczajne. Na pierwszym spoczywa Bernard Dobrowolski. Na drugim jego ojciec -Dominik. Bohaterowie filmu są skazani na leżenie. Syna unieruchomiły nakładające się na siebie schorzenia, które zdeformowały mu ciało i odebrały władzę w nogach. Ojca obezwładnił wylew krwi do mózgu. Najpierw Dominik opiekował się Bernardem. Teraz Bernard ze swego łóżka czuwa nad Dominikiem, by starał się ruszać, odzyskiwać względną sprawność. Czasem rzuca mu banana, by zaspokoił głód nim przyjdzie pielęgniarka i poda im posiłek. Przez ten niemiłosiernie ciasny i zagracony pokój przewija się - w co aż trudno uwierzyć - mnóstwo, jak na ten metraż, osób (jakże trudne zadanie miał operator Jacek Petrycki!). Bliscy, pielęgniarka, znajomi, lekarz, dziewczyny, jakiś domokrążny sprzedawca męskich wód toaletowych nie mający pojęcia o tym, co oferuje... Z rozmów z nimi wyłaniają się osobowości i strzępy przeszłości obu mężczyzn. Dominik miał sześć lat, gdy w jednym tygodniu stracił oboje rodziców. Trafił do Niepokalanowa. Został zakonnikiem. Otrzymał święcenia. Pewnego dnia wpadł na pomysł, by handlować dewocjonaliami (jeszcze sporo zostało mu ich do dziś w różnych pudełkach i pudłach). Na jednym z odpustów poznał dziewczynę. Ponoć zakochał się w niej bez pamięci, choć dziś utrzymuje, że wcale nie aż tak. W każdym razie postanowił zdjąć habit. Poczekał aż papież zwolni go ze święceń i ożenił się. Teraz ma już 84 lata, jest wdowcem i ma czworo dzieci - córkę i trzech synów. Bernard, jak widać na starej fotografii, był początkowo zdrowym chłopcem. Kiedy o sobie dała znać nieuleczalna choroba? Lekarz przychodzi wstrzykiwać mu lekarstwa w stawy ciągle sprawnych rąk od ponad dwudziestu lat... Tak czy inaczej do szkoły chodził normalnie. W liceum zaczął fotografować, głównie piękne dziewczyny, co jest jego pasją i specjalnością do dziś. Fotografuje je leżąc w łóżku, a one najwyraźniej są pełne uznania dla jego profesjonalizmu. Zresztą Bernard Ben Dobrowolski nie rozstaje się z aparatem. Jest ciągle aktywny. Dokumentuje wszystko: postępy ojca w rehabilitacji, wizyty znajomych, zabiegi lekarza... Ojciec i syn, ciągle z konieczności razem, żyją w fascynującej symbiozie. Z uporem i godnością walczą z fizycznymi ograniczeniami i słabością. Bernard, choć tak doświadczony przez los, zdumiewa energią swoistym wigorem i humorem, a zwłaszcza troską o ojca. Jest wrażliwy i delikatny, a zarazem twardy. Dopiero kiedy Ryszard Zawistowski i Wiktor Zydroń - kumple z dawnych dobrych czasów i wieczorów w "Stodole" - zagrają mu na puzonie i bandżo specjalnie skomponowanego dla przyjaciela bluesa... Katarzyna Maciejko-Kowalczyk pokazuje człowieczeństwo i siłę międzyludzkich więzi poddane bardzo ciężkiej próbie. Jej uwięzieni w łóżkach bohaterowie znajdują się w sytuacji zdawać by się mogło beznadziejnej i nie do zniesienia. A przecież z tego filmu tchnie optymizmem nie tak często oglądanym na ekranach telewizorów. Docenili to w paździeniku tego roku jurorzy na 42. Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Lipsku. "Benek blues" został uhonorowany prestiżową nagrodą Telewizji Niemieckiej MDR

Kamera śledzi młodą parę, Romka i Jadzię, podczas ciąży, zawarcia małżeństwa i porodu. Pierwsza, naiwna i lekkomyślna miłość obydwojga bohaterów wystawiana jest na coraz cięższe próby, co skrupulatnie rejestruje kamera.

Dokument przedstawia studenckie lata Agnieszki Holland.

12 lat po ukończeniu ostatniej części trylogii "Qatsi" Godfrey Reggio powraca z nowym wizualnym eksperymentem. Mnich amerykańskiego dokumentu kontynuuje poszukiwania zapoczątkowane 30 lat temu w "Koyaanisqatsi", zgłębiając relacje między człowiekiem, technologią a naturą. "Goście" to filmowa medytacja oparta na 74 czarno-białych, trwających około minuty kadrach, które zestawione są z muzyką skomponowaną przez stałego współpracownika reżysera, Philipa Glassa. Z ciemnego tła w zwolnionym tempie wyłaniają się ludzkie twarze, kamera wydobywa niemal niezauważalne ruchy mimiczne, nie pada żadne słowo. Tej panoramie stanów emocjonalnych – przywodzącej na myśl wideo-arty Billa Violi – towarzyszą ujęcia opuszczonych budynków, księżyca i zniszczonego przez powódź Nowego Orleanu, rodzinnego regionu Reggio.

Asia i Marek po studiach kupili stary dom tuż przy wschodniej granicy Polski - w Puszczy Białowieskiej, najstarszym lesie Europy. To ich mały raj - miejsce, w którym ich dzieci miały bezpiecznie dorastać z dala od problemów współczesnego świata. Dla Marysi, Ignacego i Franka las jest drugim domem, oswojonym i niebudzącym lęku. Ale pewnego dnia las się zmienia. Pojawiają się w nim Obcy, Inni, Uchodźcy - niechciani i w Polsce, i w Białorusi. Cała rodzina im pomaga, mimo że polskie prawo tego zabrania, bo jak można zostawić drugiego człowieka bez pomocy?

Karniów, małe miasteczko w Czechach, było swego czasu domem dla powiększającej się społeczności żydowskiej. Aż do II wojny światowej, kiedy to naziści brutalnie przejęli władzę i z 450 żydów w mieście nie pozostał ani jeden. Kilkadziesiąt lat później czeskie miasteczko nawiedza kolejna katastrofa - w wyniku powodzi stulecia Karniów zostaje zalany. Uszkodzeniu ulega między innymi stara synagoga. Aby zapobiec jej zniszczeniu, grupa mieszkańców postanawia przywrócić ją do dawnej świetności, a może i dać początek nowej żydowskiej społeczności w mieście.

Spojrzenie zmarłego mnicha hipnotyzuje masy, staje się bardzo dochodową marką i wkrótce ma zostać uświęcone przez rumuński Kościół.